Pitbull. Niebezpieczne kobiety

Niebezpieczne kobiety – Sukcesu – bo choć według wielu film nim nie jest, to liczba odbiorców już zdecydowanie tak. W ciągu jedynie czterech dni zobaczyło go 835 265 osób, a tego może pozazdrościć mu niejeden kolega po fachu.

„Niebezpieczne kobiety” to w zamierzeniu miała być historia policjantek – zwykłych matek, córek czy koleżanek ale też zarazem niezwykłych kobiet. Pokazane są fragmenty życiorysu początkujących policjantek, w których role wcieliły się Kulig oraz Dereszowska – aktorki z dużym i niezaprzeczalnym talentem a zaraz obok nakreślona została postać kobiety osadzonej w więzieniu i wychowującej dziecko – w tej roli, zresztą niezbyt przekonywującej, Alicja Bachleda Curuś. Wszechobecna jest tu brutalność, wulgaryzm, siła czyli domena bardziej męska w zestawieniu z wydawałoby się z tą słabą, wrażliwą i delikatną płcią. Być może miał to być swego rodzaju pomnik dla odwagi i waleczności kobiet, które są w stanie poradzić sobie w wielu ciężkich i nieprzeciętnych sytuacjach. Intencja jak najbardziej jest w porządku, nic tylko pogratulować.

Czy jednak wyszło? Według licznych opinii nie za bardzo. Choć przewijają się sceny, w których kobieta jest sama i musi być silna żeby sobie poradzić, walczy na co dzień z ogromną determinacją z przeciwnościami a ponadto jeszcze pomaga innym się z nimi zmierzyć, to jest to jakby obok. Na pierwszy plan zaś wysuwają się brutalność, gangi, wielki szmal, wulgaryzm czasami aż zanadto przerysowany, krew pot i łzy oraz… Cukier.

Jest to bohater, co do którego trudno się zdecydować czy jest on tak wyjątkowy czy szokujący i absurdalny zarazem, że zwraca uwagę i na nim się ona koncentruje większą część seansu. Chociaż bohater sam w sobie jest zdecydowanie czarnym charakterem, to ma w sobie jakąś tajemnicę i fascynuje sowim sposobem bycia i historią. Choć Vega w jednym z wywiadów mówi o nim: Mam nadzieję, że nie przytłacza fabuły, bo to, co mnie najbardziej interesowało, to jakie są w tym filmie kobiety. Główny bohater to taki sznurek, na którym mogłem powiesić pranie; nie do końca udało mu się grubą czcionką nakreślić problemy kobiet-policjantek. Wydaje się, że jest to bardziej coś w rodzaju kursywy, podczas gdy Cukier jest jak kolorowy neon – przyciągający, migoczący i widoczny już z daleka.

Reżyser mówi że sceny i historie nie są wymyślone lecz zaczerpnięte z rzeczywistości i wszystko miało miejsce naprawdę. To określenie wywołuje często falę krytyki. Wielu uważa, że nawet jeśli poszczególne historie, zdarzenia, postaci są zaczerpnięte z życia i mają podłoże realne, to sposób ich przedstawienia na ekranie jest jedynie próbą przyciągnięcia widza na drugą część Pitbulla, bez zbyt uporządkowanego zamysłu co pokazać, kiedy, w jakim natężeniu zwrócić na daną rzecz uwagę, a na czym się nie warto koncentrować. Film wydaje się być mieszanką wybuchową – dosłownie i w przenośni. Pełno tam dialogów wypchanych na maxa rubieżnymi, wulgarnymi „dowcipami”, nie do końca śmiesznymi zresztą. Wszędzie wyzierają mafioso, gangsterzy łamiący koście i wypruwający flaki, a krew leje się strumieniami jakby miała utworzyć jezioro wielkości całego województwa.

Wniosek nasuwa się taki, iż film ma tyle samo zagorzałych fanów co przeciwników. A może tych drugich nawet więcej? W myśl zasady nieważne jak mówią, byle mówili…