PitBull

„PitBull” opowiada historię pięciu policjantów z Wydziału ds. Zabójstw. Swoją pracę wykonują bardzo dobrze, sumiennie, potrafią pracować w grupie.

Jednak po godzinach każdy z nich musi borykać się z własnymi problemami, które utrudniają im życie. Gebels (grany przez Andrzeja Grabowskiego) musi walczyć z żoną, która stara się odebrać mu prawa do opieki nad dzieckiem. Starzejący się Benek (w tej roli Janusz Gajos) zmaga się z chorobą wieńcową, jednak bardzo chce odpracować jeszcze dwa miesiące, które pozostały mu do emerytury.

Młody Nielat (Rafał Mohr), z powodu niezrozumienia ze strony ojca, znajomych, a także w odreagowaniu na stres związany z pracą popada w coraz to większe problemy z narkotykami. Metyl (w którego rolę wcielił się Krzysztof Stroiński) jest już nałogowym alkoholikiem, który nieudolnie stara się jakoś ułożyć swoje życie osobiste. Ostatnim członkiem zespołu jest Despero (Marcin Dorociński), który znajduje się w bardzo niekomfortowej i niebezpiecznej sytuacji, wdaje się on bowiem w romans z córką poszukiwanego przez zespół przestępcy.

Postacie te niszczą wizerunek przystojnego policjanta, który sumiennie wykonuje swoją pracę, a poza nią jest człowiekiem bez skazy, idealnym stróżem prawa, który z łatwością rozwiązuje każdy problem i przeciwności losu. Bohaterowie wykreowani przez Vegę całkowicie burzą ten stereotyp.

Mimo tego, że pierwsze minuty mogą wprowadzać nas w zakłopotanie, poczucie zagubienia i zadawania sobie pytania: O co właściwie chodzi w tym filmie? Akcja szybko wszystko wyjaśnia, buduje napięcie, w taki sposób, że jak najszybciej pragniemy poznać dalsze losy bohaterów.

Odkrywa coraz to nowsze aspekty pracy w Wydziale ds. Zabójstw.

Niektórych widzów razić może język, jakim posługują się bohaterowie. Jednak czy ich obraz byłby tak realistyczny i prawdziwy, gdyby posługiwali się poprawną polszczyzną? Zdecydowanie nie, przekleństwa i wulgaryzmy w tym przypadku nie rażą, aż tak mocno i podkreślają charaktery postaci, oraz realia środowiska w którym pracują.

Vega zdecydował się obok młodych aktorów, postawić również na tych starszych i niezwykle docenianych przez polską publiczność. Andrzej Grabowski i Janusz Gajos w swoich rolach spisali się fenomenalnie, zresztą po ich warsztacie nie można było spodziewać się rozczarowania. Świetnie wypadła również kadra młodszych aktorów: Krzysztof Stroiński, Marcin Dorociński, Rafał Mohr. Bardzo dobrze spisali się w roli policjantów, którzy pogubili się we własnym życiu osobistym i muszą mierzyć się z konsekwencjami swoich błędnych decyzji.

Pomimo świetnej fabuły, dobrej pracy reżysera, spójnego scenariuszu, znakomitej kreacji postaci film ma wadę. Jest nią dźwięk, który został zrealizowany nie najlepiej, przez co niektórzy mogą mieć przez to problem z dobrym odbiorem filmu.

Wszystkie z postaci nie są czarno białe, pokazują nam się z różnych stron. Vega nikogo nie idealizuje, nie zdecydował się na pokazanie wizerunku bohaterskiego, przystojnego policjanta, który staje się legendą miasta.

Policjanci w popkulturze zbyt często ukazywani są jako osoby idealne, stojące na straży prawa, często są bez skazy, mają dobre życie, kochająca żonę i dzieci. Polski reżyser pokazał nam szarą rzeczywistość, problemy prawdziwych ludzi, którzy wykonują trudną pracę, a po niej muszą mierzyć się z własnymi demonami. Właśnie to sprawiło, że film spotkał się z tak pozytywnym odbiorem. Pomimo trudnej tematyki został doceniony przez publiczność, która miała już dość oglądania idealnych, nienagannych policjantów w podkoloryzowanych filmach. Postacie, które wykreował Vega, wydają się o wiele bardziej prawdziwe i ludzkie.