Służby specjalne

Służby specjalne – Zarys przesłanek pojawia się w bardzo niepełny i rozmazany sposób.  I tak trafia tam podporucznik wyrzucona z ABW – w tej roli Olga Bołądź, grająca kobietę chłopczycę w męskim świecie bez żadnych skrupułów, ubrana w dresy i kurtkę za dużą o 2 rozmiary a wszystko to zadziwiająco dobrze jej pasujące. Obok niej zwerbowany zostaje wracający z misji w Afganistanie kapitan, który ma przejawy dużej wrażliwości, czułości i pociągu do ojcostwa oraz genialny ze swymi hasłami Janusz Chabior w roli byłego pułkownika Służb Bezpieczeństwa zaskakująco aczkolwiek fantastycznie łączący w wypowiedziach tragizm i komizm.

Ich praca to głównie likwidowanie „przeszkód” osobowych, tak by nikt o niczym nie wiedział albo raczej wiedział to co ma wiedzieć, a wszystko w tle najgrubszych afer politycznych, gospodarczych z kraju.

Film skonstruowany jest jak to u Vegi w specyficzny sposób. Akcja naszprycowana jest do granic możliwości slangiem ze środowisk służb specjalnych i tekstami tegoż rodzaju, które dla niezaznajomionego widza bez wyjaśnienia mogłyby tworzyć zwitek bezsensownych słów, niedopasowanych do całego kontekstu. Na to reżyser znalazł sposób, z zadowalającą precyzją przedstawiając i wyjaśniając żargon środowiskowy. Zdarzenia następują z ustaloną chronologią a widz obserwuje kolejne nazewnictwo proceduralne wyświetlane na ekranie w formie przypisów dość często, miejmy nadzieję nie za często.

Mimo zdawałoby się wiadomego od samego początku tematu przewodniego filmu to nie intrygi, oszustwa, szantaże i zabójstwa wysuwają się na pierwszy plan. Przede wszystkim widzimy trójkę różnych bohaterów, którzy odnajdują siebie, a przy tym są pełni sprzeczności tak wielkich jak tylko można sobie wyobrazić. Kochają, są wrażliwi, mają zasady moralne, przeżywają wciąż na nowo tragedię z przeszłość boją się choroby czy dzięki rozmowom z księdzem-psychologiem nawracają się by zaraz potem kogoś pokroić na kawałki, wrabiając w to Bogu ducha winnego nastolatka albo zabić kolejnego a przy okazji do „strat wojennych” zaliczyć młodą matkę dwójki dzieci.

Jednak w tym wszystkim to, co podobać może się najbardziej to „żywość” i realność postaci. Nie są jak maszynki do zabijania, martwe, bez emocji, bez wyrzutów… Choć owszem momentami może się tak wydawać zaraz potem widzimy ich drugie oblicze a raczej kolejne bo mają ich zdecydowanie więcej niż dwa. Dlatego też mimo wszystko zaczynamy odczuwać sympatię do tych osób. Chcemy żeby „Białko” dała szansę Rafunowi, żeby Cerat stworzył szczęśliwą rodzinę z zaadoptowanym chłopcem a pułkownik Bońka wygrał z rakiem przy pomocy pani doktor, z którą toczył intrygująco ironiczne rozmowy.

Choć na pozór wszyscy są silni, odważni i twardzi jak skała, w środku to zwykli ludzie chcący po prostu zwyczajności i bliskości drugiej osoby. Postaci są wielowymiarowe i tym przyciągają, ciekawią i sprawiają że chce się poznać ich historie, ich dramaty.

Kiedy okrywają że tak naprawdę nie wiedzą dla kogo pracowali i odwalili ten kawał roboty, który zatrząsł tym światkiem czują się zagubieni i chcą odejść. Ale z tej drogi nie ma już odwrotu.

To co można zarzucić Vedze to na pewno nazbyt skomplikowane i nie do końca wyjaśnione intrygi, a raczej ich okoliczności. Kto, dla kogo, za co i po co, wszystko dzieje się tam szybko bez dbałości o szczególiki i przejmowanie się kontekstem. Typowa czarna robota, jest cel do odstrzału więc załatwić i zapomnieć, a najlepiej nawet nie pamiętać, że musiało się cokolwiek zapominać. Nieraz tempo przewijających się zdarzeń politycznych jest tak zawrotne, że najzwyczajniej trudno się w nich zorientować. Tutaj wojna, tam zaś zabójstwo czy samobójstwo właściwie nie ma zbytniego znaczenia byle było po sprawie i można było szybko i sprawnie odhaczyć. Pyk i gotowe.

Ogólnie rzecz biorąc, nie można jednak niczego odmówić filmowi: świetnie skonstruowane postaci, niezła i przyciągająca fabuła, dramaty przedstawione w akompaniamencie odpowiedniej dawki humoru oraz dystansu.